Bij Melis Logistics in Duiven vervult de 77-jarige Ton de Heus een functie die je nooit bij een transportbedrijf tegenkomt: manager sfeer en stijl. Dat klinkt heel mooi, haast chic, maar wat het inhoudt?
Het ging slecht met Ton de Heus tijdens het begin van de coronapandemie. Bijna drie maanden kon hij zijn werk niet doen. In verband met de beperkende maatregelen die van kracht waren, mocht hij niet naar kantoor komen. Zijn dagen sleet hij op de bank en in bed. Elke dag in die periode was voor hem hetzelfde: uitzichtloos. Hij werd zwaarmoedig, bleef steeds langer in bed liggen en begon zelfs af te vallen. Toen ze daar bij zijn werkgever lucht van kregen, kwamen ze gelijk in actie. De directie pakte een van de hobby trucks van het bedrijf en ging op een middag bij hem langs op de koffie. Die had ook goed nieuws voor hem: hij mocht weer aan de slag, want thuis blijven zou meer schade aanrichten dan een eventuele coronabesmetting. Misschien was die dag wel een van de beste van zijn leven. „Als je thuis zit, zie je niets meer”, legt hij uit. Daarnaast: „Thuis loop ik mijn vrouw toch maar voor de voeten.” Ton heeft bij Melis Logistics de functie van manager sfeer en stijl. Dat brengt een aantal privileges met zich mee. Zo heeft hij zijn eigen kantoor op de begane grond van het uit de kluiten gewassen pand. Het is ook de enige ruimte binnen het bedrijf die de naam van zijn bewoner op de deur heeft staan, alleen heeft Ton in zijn kantoor geen bureau met een computer staan, maar wasmachines, koelkasten en een aantal rekken met eten en huishoudelijke spullen. De inwoner van Ede heeft daarnaast een opvallende en van alle gemakken voorziene witte Volkswagen Caddy tot zijn beschikking. „Die heb ik zelf mogen samenstellen”, vertelt hij. Het is zijn wagen en van niemand anders. Te allen tijde mag hij die gebruiken, binnen en buiten werktijd.
Iedereen kent hem
Tijdens het toertje door het bedrijf met 225 medewerkers en 120 vrachtwagens is het een aaneenschakeling van „Goedemorgen Ton” en „Hé Tonny”. Ton, gestoken in een onberispelijke zwarte Melis-outfit, de grijze haren strak naar achteren gekamd en geurend naar een lekker ruikertje, loopt ook niemand voorbij zonder op z’n minst een paar woorden te hebben gewisseld of een geintje te hebben gemaakt.
Geroutineerd serveert hij de broodjes bal, broodjes gezond, mexicano’s en frikandellen uit
“Zo hoor je nog eens wat”, zegt hij met een knipoog. Iedereen kent hem en hij kent iedereen. Sterker, alle mensen die er nu werken, heeft Ton binnen zien komen, inclusief algemeen directeur Marwin Melis. Die kent Ton al vanaf zijn geboorte, inmiddels 41 jaar geleden.
Constante in het bedrijf
Een jaar eerder, in 1982, was Ton begonnen als chauffeur bij de inmiddels overleden Adri Melis, de vader van Marwin. Toen was het bedrijf een heel stuk kleiner. Zo’n vijftien wagens reden er in die tijd bij de onderneming, die toen nog aan de Nieuwe Havenweg in Arnhem was gevestigd. De wereld mag dan veranderen, ook die van Melis, maar er is één constante binnen de logistiek dienstverlener: Ton. Om twaalf uur moet de foodtruck die op het terrein staat operationeel zijn en dat is dus een van de werkzaamheden van de manager sfeer en stijl. Elke vrijdag kan het personeel hier gratis snacken. We rijden eerst naar deLidl om op wat luxe broodjes in te slaan en dan gaat het verder naar de Sligro voor onder meer patat, kadetjes en filet americain. Wie speciale wensen heeft, kan dat aan Ton doorgeven. Dan zorgt hij ervoor dat het in huis wordt gehaald. Om kwart over zes vanochtend was Ton in zijn foodtruck al bezig met het checken van de voorraad en het doen van de mise en place: uien en tomaten snijden en de gehaktballen in de pan doen. Ton werkt drie dagen in de week, op maandag, dinsdag en vrijdag.
Scandinavische avonturen
Tijdens het ritje naar de Sligro vertelt Ton dat de periode dat hij op Scandinavië reed toch wel de mooiste was. Vijftien jaar duurde die. Voor Van Gend & Loos en later DHL reed hij stukgoed naar Noorwegen, Zweden en Denemarken. „Ik kon lezen en schrijven met die mensen”, zegt hij. Drank was daarbij vaak een goed smeermiddel, bekent hij. Vele anekdotes kan hij over zijn Scandinavische avonturen opdissen. Een mooie is dat hij in Denemarken een keer door de politie isvastgehouden omdat ze dachten dat hij betrokken was bij een ongeval. Daar was geen sprake van, maar hij moest toch even ‘zitten’ tot een en ander opgehelderd was. Ton reed op een tweebaansweg en een auto achter hem probeerde meermaals om hem in te halen. Die klapte op een vluchtheuvel. Bang was hij niet, vertelt hij. Hij had niets verkeerd gedaan.Tot zijn 65e heeft hij gereden, nu pakt hij zo nu en dan nog een trekker om trailers van en naar het bedrijf Truckherstel (eigendom van Melis) te rijden. Alle trailers van het bedrijf hebben zijn naam. Het moet ergens in de jaren negentig zijn geweest, denkt Ton, toen Adri van de naam ‘Mel’ op de trailers af wilde. „Bedenk jij maar wat”, zei Adri tegen Ton, die dat moest gaan regelen. Prima dacht Ton, dan geef ik ze wel mijn eigen naam: Ton. Adri was in eerste instantie niet heel enthousiast toen hij de platen met ‘Ton’ op de trailers zag. Ton schiet in de lach en zegt: „Hij bulderde: ‘Wat heb je nou gedaan?’” Later draaide Adri bij. Tot op de dag van vandaag hebben alle trailers de naam Ton met een nummer erachter.
Broodjes serveren
Om even voor twaalven melden zich de eerste mensen bij de foodtruck. Hij verwacht zo’ndertig man. Geroutineerd serveert hij de broodjes bal, patatjes met, broodjes gezond, mexicano’s en frikandellen uit. „Misschien moet je je tanden eens poetsen”, reageert Ton gevat op iemand die kritiek heeft op de gehaktballen. De criticus kan erom lachen.
Ton doet op het bedrijf eigenlijk alles wat niet in een functieprofiel is te vangen
Ton staat er niet alleen voor in de foodtruck. Hij krijgt afwisselend hulp van Marion en Anke. Om twee uur sluit de uitgifte. Voor de lunch dan. Om vijf uur begint de tweede shift: de borrel. Die duurt meestal tot een uur of zeven. Gras maaien, Marwin rondrijden toen hij een gebroken been had, de voorraden in de keukenkastjes op peil houden, dingen diespontaan moeten gebeuren: eigenlijk alles wat niet in een functieprofiel te vangen is, doet Ton. Als hij de rommel van de lunch heeft opgeruimd, stelt hij voor om naar de oude locatie aan de Nieuwe Havenweg te gaan om de hobbytrucks van Melis te gaan bekijken: een Scania 113M met neus én dagcabine en een Volvo F12 Globetrotter. Binnenkort komt daareen Henschel bij. Wanneer we in de Caddy die kant opgaan, vertelt Ton wat het stijlgedeelte van zijn functie inhoudt. Tot een aantal jaren geleden deed hij de bedrijfskleding voor Melis, nu doet hij dat alleen nog voor Truckherstel.
Kist op de schotel
Met deze kwamen ze toen naar me toe in de coronatijd”, zegt Ton over de Scania 113M, die er zwijgzaam bij staat in de voormalige garage van Melis. „Ik zie ze nog de straat in rijden”, zegt. Over de al even zwijgzame Volvo F12: „Deze is uit Griekenland gehaald, maar komt oorspronkelijk uit Nederland, vandaar de originele Nederlandse kentekenplaten.” Terug op kantoor lopen we in de gang Marwin tegen het lijf. „Hij is gezellig, grappig en maakt overal een praatje”, vertelt die over zijn medewerker. „Hij is de oren en ogen van het bedrijf. We kunnen en willen niet zonder hem”, aldus Marwin. Ton hoort het glunderend aan. Hij weet ook al wat het slotakkoord gaat worden. „Als ik er niet meer ben, word ik met de kist op de schotel van de Scania 113M hier naar Ede gereden. Dat is al geregeld. Ja écht.”
Geschreven door:
Jasper Kamp, Mei 2024, Truckstar 5/2024, https://truckstar.nl/magazine/truckstar-5-2024/